Iedere keer maak ik dezelfde fout door post direct op de website in mijn blog te schrijven om dan vervolgens geconfronteerd te worden met het feit dat het niet is gesaved en ik het dus kwijt ben. Dan kun je helemaal overnieuw beginnen en vaak ben je dan je inspiratie kwijt. Zoonlief boos want: maak er nou toch eerst een word doc van mam! Dan copy-paste je en dan heb je altijd het word doc nog.
Nou deze conversatie kunt u vast nog wel volgen neem ik aan.
Nee, dan de gesprekken aan tafel als de zonen komen eten. Het gaat dan niet over boontjes of zuurkool maar over bytes. Dat lijkt ook te klinken als eten maar is het niet. Het zijn meest Giga bytes. Hele grote hapjes dus. Alle drie de zonen zijn bijzonder geinteresseerd in computerzaken. De boze zoon hierboven is zelfs server beheerder en weet alles van encrypten, je computer imagen en ga zo maar door. Zelfbewust zit hij aan tafel en lacht een beetje meewarig naar zijn digibeet moeder. Het ontbreekt er nog maar aan dat hij zegt: snap je dan dan niet? Nee gelukkig dat zegt hij niet. Schoondochter en ik kijken elkaar eens aan en gelukkig hebben we allebei zoiets van: handig dat ze er verstand van hebben maar ik hoef even niet.
Gelukkig kan ik goed werken met de computer en zelfs bloggen is me dus niet vreemd. Want wat zouden we vandaag de dag zonder computer moeten? Gisteravond had ik iemand aan de telefoon en het gesprek ging even over internet. “Ik internet niet”, zei ze. Toen viel ik wel even stil. Hoe kan dat nu? Wie internet er nu tegenwoordig niet? Behalve dan de mensen van boven de zeventig. Dat begrijp ik wel.
Nou ja, ze zijn er dus. De mensen zonder tetterende mobiele telefoons en zonder mailadres. Wat zal dat rustig zijn!
Misschien zijn zij wel verstandiger dan wij met z’n allen.
Ach ja, je weet niet wat je mist als je het nooit hebt geprobeerd toch?
Zo even, mijn word doc saven en dan copy-pasten naar de blog.
Zo goed zoon?