Vanochtend rijden we eerst naar Horseshoe Bend. Dit een een bocht in de Colorado rivier. Het is makkelijk te vinden en wanneer we aankomen is het al behoorlijk druk. Gelukkig is het nog vroeg waardoor het niet zo warm is. We moeten ongeveer 1 km lopen om hier te komen. We lopen over een zandpad wat eerst omhoog gaat en dan naar beneden. Als we er eindelijk zijn gaat Sipke naar de rand om dit verschijnsel te bewonderen. Hij maakt een paar mooie foto’s. Ikzelf blijf ietsje bij de rand vandaan en ga iets hoger staan waardoor ik het ook kan bekijken. Het is inderdaad een erg mooi gezicht en we zijn blij dat we hier nog even een stop hebben gemaakt.
Hierna rijden we verder, want we gaan vandaag naar Springdale. Aangezien dit in Utah ligt, is het daar weer een uur later. We gaan op weg en rijden eerst een stuk door Page. Daarna slaan we af en zien we weer een andere omgeving. Hier wordt het een stuk groener. Voor mij is het op dit moment ook een stuk platter, maar helaas, hier komt snel weer een einde aan. Als ik de vorige ritten al een achtbaan vond lijken, dan is dit nog erger. We rijden langs hele mooie rotsen die roze en wit zijn gekleurd. Op een gegeven moment gaan we weer een stuk de bergen in. Springdale ligt echter lager waardoor we ook weer moeten dalen en deze weg is soms erg steil naar beneden.
In het dorpje Kanab stoppen we om te lunchen. Hier komen we twee Nederlanders tegen die we al twee keer eerder tegen zijn gekomen. Dit is wel heel toevallig en waarschijnlijk gaan we ze nog wel vaker tegenkomen. Ze rijden nl. een stukje dezelfde route als ons. We lunchen bij de Subway waar ook de politie aan het lunchen is. Hier voelen we ons gelijk erg veilig. Onderweg hiernaar toe hebben we de politie ook al weer iemand van de weg zien halen. Dit gaat wel iets anders dan bij ons. Ze doen hier gelijk de zwaailichten aan.
Na de lunch gaan we verder en willen we een stop maken bij de zandduinen. Deze zouden roze, rood en wit zijn. We zien het bordje, maar zien te laat dat we dan gelijk rechts moeten, dus dat wordt omkeren.
Na het omkeren rijden we de weg op naar deze duinen. Dit is een iets slechtere weg die omhoog en omlaag gaat. Blijft leuk deze achtbaa, maar niet heus. Sipke daarentegen vindt deze wegen geweldig. Na een aantal kilometer zien we nog steeds niets en vragen we ons af of dit wel goed is. Gelukkig zien we dan toch uiteindelijk weer een bordje dat we nog ongeveer 10 kilometer verder moeten. Nou, we zijn benieuwd. En ja hoor, we vinden het. We betalen weer een keer entree, want het is geen nationaal park en we lopen naar het uitzichtpunt. Erg mooi, maar we zien gewone duinen en dus geen gekleurde.
Een beetje teleurgesteld gaan we weer op pad naar de highway. Het is wel een mooie route hier en we zien weer erg veel groen.
Rond 2 uur ‘s middags komen we dan bij Zion. Hier moeten we weer een berg af en hoop ik dat het zometeen iets vlakker wordt. Helaas, verkeerd gedacht. We rijden het park in en moeten wachten voor de tunnel. Er zijn nl. wegwerkzaamheden. Als we eindelijk de tunnel ingaan, is het erg donker hier en gaan we weer dalen. Als we uit de tunnel komen, krijgen we een aantal haarspeldbochten. Het uitzicht is echt geweldig, maar het angstzweet breekt me uit. Gelukkig vindt Sipke het absoluut niet eng om hier te rijden en komen we heelhuids beneden aan. We zien ons hotel al en parkeren de auto.
Bij het inchecken verteld de eigenaar ons dat hij ons een upgrade kan geven. Wij denken alweer: Ja dat is leuk, maar wat kost dat extra? (ja, we blijven Nederlanders)
Dit blijkt niets extra te kosten, aangezien er mensen zijn geweest die de kamer voor 5 nachten hadden geboekt en niet zijn komen opdagen. We krijgen deze betere kamer allebei de nachten en zijn benieuwd wat voor upgrade dit is. Nou bij binnenkomst worden we helemaal overdonderd. We zouden een kamer krijgen welke al behoorlijk groot is, nl. 45 m2, maar deze is dubbel zo groot!!!
Bij binnenkomst hebben we rechts de badkamer met een toilet, douche en wastafel welke al erg mooi is. Als we verder de hal inlopen komen we bij de eettafel en de keuken. Verder is er een woonkamer met bank, stoelen en een grote tv. Hiervandaan zien we de slaapkamer al met een kingsize bed en nog eens een grote tv. Wij denken dat dit het is, maar nee hoor. De eigenaar leidt ons verder rond en vanuit de slaapkamer komen we in een ruimte met weer een wastafel en een kast.. Nog een deur verder komen we in de grote badkamer met nogeens een wastafel, een bubbelbad, een douche met aan allebei de kanten een douche kop en nog een toilet.
Jeetje, dit ga je niet menen. De eigenaar verteld dat zijn dochter hier vorige week heeft gelogeerd en dat dit goed is bevallen. Nou dat kunnen we wel begrijpen. Daarnaast hebben we ook nog een groot balkon met 2 zitjes. Dit is echt niet meer normaal. Het blijkt dat dit de king master suite is. Hij verteld Sipke uiteindelijk dat als deze kamers onbezet blijven hij meestal een jong stel zoals ons deze kamer geeft, aangezien hij wel verwacht dat wij dit kunnen waarderen. En of wij dit kunnen waarderen. We zijn de hele avond overdonderd door deze grote kamer (het lijkt wel een appartement), maar wel ongelooflijk blij want dit is erg leuk. We kunnen elkaar zelfs kwijtraken in deze kamer : )
Het uitzicht vanuit onze kamer is de virgin river en het is een heerlijk kabbelende rivier. Heerlijk rustgevend hier, dus we verwachten dat we ons wel kunnen vermaken deze paar dagen.
‘s Avonds gaan we op aanraden van de eigenaar eten bij Oscars. We kunnen hier lekker eten en gezellig buiten zitten. Het blijft ‘s avonds ook nog warm. We besluiten na het eten een toetje te bestellen en dit te delen. We bestellen een brownie sundae. Dit zijn warme brownies met ijs en slagroom. Als de ober ermee aankomt, schieten we in de lach. Wat zijn wij blij dat we er maar 1 hebben besteld. Het is net een ijsbergje en met z’n 2en kunnen we het net op.
Na het eten rijden we terug naar ons hotel om ons voor te bereiden op morgen. We gaan dan ‘s ochtends fietsen en ‘s middags willen we nog een wandeling maken.