Author: Catharina Smeekes

Dag 12 Baker – Torrey

Vandaag gaan we op weg naar ons geliefde Utah. We hebben een goede overnachting gehad en nog een hele mooie sterrenhemel gezien.

We gaan vandaag eerst 90 mijl rijden zonder bijna iets tegen te komen. We worden wel ingehaald door een vrachtwagen met oversize load ??. Wat een geweldige roadtrip blijft het toch.

Na 4 uur rijden en een uur tijdsverschil ( in Utah is het een uurtje later) komen we aan bij Capitol Reef. Ja we voelen ons gelijk weer thuis bij de rode rotsen.

We gaan eerst even naar het visitor centrum en Sipke zoekt een wandeling uit. We zijn hier al drie keer geweest, maar nog lang niet alles gezien.

We gaan de Chimney Rock trail lopen.

Het begin is erg leuk, maar daarna gaan we de hoogte in. O shit, dit moet ik ook weer naar beneden. Gelukkig knikken mijn knietjes niet en kan ik heerlijk van het uitzicht genieten. Zolang ik niet teveel afgrond zie gaat het harstikke goed. We lopen een heel stuk en dan gaan we een klein stukje naar beneden. Helaas waait hier heel erg de wind en moeten we een bocht maken langs de afgrond. Ja hier wordt het dus moeilijk, want ik durf niet (komt vooral door de wind ???). Gelukkig kan ik op mijn kont afdalen tussen een aantal rotsen door. Vooral niet nadenken dat er een slang of spin kan zitten. We komen weer op het pad en kunnen verder. De rest van de wandeling is weer super. Bij het eind moet ik weer ff handje vasthouden, want het gaat weer een stukje steil naar beneden langs afgronden. Maar ik kan weer trots zijn. We hebben weer een geweldige wandeling gedaan samen met fantastische uitzichten.

We rijden nog even naar een ander uitzichtpunt en dan is het tijd om naar ons hotel te gaan en lekker te douchen.

Na het douchen gaan we eten in het steakhouse wat bij het hotel zit. Dit is de vierde keer voor ons hier, maar vanavond is het erg druk. Het is net slapstick.

Na 20 minuten hebben we een tafel. Het duurt echter een kwartier voor iemand onze bestelling komt opnemen. We bestellen een biertje, een voorafje en een hoofdgerecht.

Het biertje moest nog gebrouwen worden, want dit duurde weer een kwartier.

Na een tijdje komt ze met ons hoofdgerecht. Als we vragen waar ons voorafje is, krijgen we te horen dat dat nog komt. De keuken heeft nl. achterstand. Oke, maar dan heb ik nog steeds graag eerst mijn voorafje ipv mijn hoofdgerecht. We laten het voorafje uiteindelijk maar zitten. De serveersters hebben ook geen vaste tafels, want ze lopen overal door de zaal. We zien overal mensen wachten en niet iedereen krijgt het juiste eten.

Ach ja, gelukkig is het eten weer goed en het toetje ook.

Vandaag gaan we verder op de loneliest road. We beginnen de dag met een soort van ontbijt bij ons hotel.

Daarna gaan we tanken en weer een stempel halen. We treffen een man op leeftijd en we krijgen zelfs een sjaal. Het blijkt dat elk stadje zijn eigen kleur heeft. We krijgen ook nog een sticker en we hebben officieel de loneliest road overleefd.

We gaan op weg naar de charcoal ovens. We moeten hiervoor over een hobbelweggetje en komen na ongeveer 10 mijl aan. We moeten 5 dollar betalen, maar helaas komen we maar tot 4,89 dollar. Op de envelop zetten we sorry. Ik zie al weer voor me dat we hier een boete voor krijgen. We lopen hier even rond en vervolgen onze weg dan naar Baker.

Het is nog een klein uurtje rijden en net voor Baker hebben we wegwerkzaamheden. Gelukkig hebben we deze bijna dagelijks, dus we zijn er al aan gewend. Als we mogen rijden stoppen we eerst even bij het visitor centrum. Bij het wegrijden dienen we hier weer even te wachten voor de wegwerkzaamheden, maar dan kunnen we naar Great Basin National Park.

We rijden de scenic drive en komen op 3000 meter hoogte.

We wandelen de alpine lake loop en zien een hele mooie omgeving. Je merkt wel dat je hier hoog zit want de wandeling is een stuk zwaarder. Gelukkig is het niet zo warm.

We combineren de wandeling met de bristlecone trail. Ook weer een hele mooie wandeling en ik durf zelfs met mijn hoogtevrees deze wandeling.

Terug rijden we door naar Baker. Het is wel een hele straat dus we vinden onze overnachting snel. We checken in en besluiten te eten in het aansluitende restaurant. We komen aan een gezamelijke tafel te zitten waar later nog een stel komt en een jongen. We hebben leuke gesprekken en lekker eten. ‘S avonds kijken we nog even naar de mooie sterrenhemel die hier heel goed zichtbaar is.

Vandaag gaan we de loneliest road in Nevada rijden.

We beginnen met een ontbijtje in het dorp en nemen gelijk nog even een toeristische foto.

We rijden eerst naar Carson City om ons paspoort te halen voor de loneliest road. Als je vijf stempels verzameld onderweg krijg je een certificaat thuis, dus dit gaan we natuurlijk doen.

In Carson City zoeken we het visitor centrum. Na een paar rondjes hebben we het gelukkig gevonden. We krijgen ons paspoort en de vrouw vraagt waar we precies heen gaan. Ze klinkt niet heel enthousiast. Over het park zegt ze alleen goed en over de overnachtingsplaats van morgen zegt ze dat het erg landelijk is. Nou we gaan het zien ??.

Als we de tank vol hebben en onze kop koffie/thee van Starbucks gaan we op weg.

We rijden eerst naar Dayton. Dit is vlakbij en kunnen we een stempel voor ons paspoort halen.

Het is nog best druk op deze weg. Wat we vooral zien is heel veel zand over de weg en tumbleweed. Net zoals in de westerns. Van de tumbleweed heb ik geen foto, dus maar even een plaatje toegevoegd.

https://www.smeekes.nl/wp-content/uploads/2019/09/img_1916.trim-1.movNa een tijdje komen we in Fallon. Dit is nog een redelijk stadje, dus lunchen we bij de Mac. Hier besluiten we geen stempel te halen, want dat is nog best zoeken.

We rijden door en langzaam wordt het rustiger op de weg. Het waait behoorlijk en men heeft een waarschuwing gegeven, maar toch zien we nog best wel wat trailers en trucks rijden. We rijden na een behoorlijke tijd Austin binnen. Hier gaan we weer een stempel halen. Het is een dorpje, maar je ziet niemand op straat en het meeste is gesloten. Blij dat we hier niet overnachten (dit hadden we eerst wel gepland)

De dame die de stempel geeft, geeft ons ook nog een mooie sticker.

Dan kunnen we op weg naar Eureka.

We rijden weer een behoorlijk stuk. We vinden het uitzicht geweldig, maar zouden hier niet willen wonen. Het is wel heel erg afgelegen.

Aangekomen bij Eureka is het net zo stil als in Austin. Het opera house wat de moeite waard zou zijn is ook dicht. Gelukkig kunnen we onze stempel aan de overkant halen.

Na deze stempel rijden we richting ons einddoel in Ely. We zijn wel benieuwd hoe deze plaats is.

Als we aankomen zien we in ieder geval een benzinepomp ??. We rijden verder en komen bij ons hotel in. We checken in en lopen naar onze kamer. Alleen krijgen we de deur niet open. Sipke loopt weer naar de balie en komt uiteindelijk via een andere deur binnen. Echter zien we wandelschoenen en een tas staan. Weer terug naar de balie. Het blijkt dat er een persoon is uitgecheckt die nog niet uitgecheckt moest worden. Uiteindelijk krijgen we een juiste kamer en kunnen we gaan eten.

Vandaag genieten we eerst weer van ons budgetontbijt wat we bij de Walmart hebben gekocht. Gelukkig hebben we goed geslapen en kunnen we op weg naar Emerald Bay.

Dit wordt onze eerste stop. We rijden er eerst ook nog eens voorbij, maar gelukkig hebben we nog een plekje. De parkeerplaats raakt snel vol, dus gelukkig zijn we op tijd.

We gaan de wandeling naar beneden lopen. Het is ongeveer 1,5 km, maar gaat goed naar beneden.

Beneden aangekomen is het nog lekker rustig, dus kunnen we mooi een foto bij het meer maken.

We gaan op een bankje nog even wat drinken en krijgen gelijk gezelschap van de eenden.

We zien ook nog Vikingsholm hier. Dit is een kasteeltje met scandinavische architectuur. Het ziet er leuk uit en je kunt ook nog een tour doen. Dat doen wij niet. We lopen verder naar de trail voo Eagle Falls. Geen lange trail, maar wel ff klimmen.

Het is hier heerlijk rustig en we kunnen relaxt foto’s nemen.

Na de foto’s lopen we eerst weer naar beneden om daarna via de andere weg weer naar boven te lopen.

Boven aangekomen gaan we nog naar het uizichtpunt waar het een stuk drukker is.

Daarna besluiten we om een rondje om het meer te rijden.

Tegen lunchtijd komen we een koffietentje tegen. We stoppen hier voor koffie/thee en crepes.

Helaas is de dame die ons helpt niet de meest efficiente, maar ach dat mag de pret niet drukken. Uiteindelijk eten we lekkere crepes en na aangeven dat de rekening volgens ons niet klopt, krijgen we nog een paar dollar terug. Ze had een verkeerde prijs gerekend.

We rijden verder om het meer en stoppen nog op een paar uitzichtpunten.

Het is wel erg toeristisch en als we nog een keer willen stoppen, zitten we overal in stateparks. We gaan geen 10 dollar betalen als we alleen ff uitzicht willen bekijken, dus rijden weer door.

In de middag zijn we terug bij onze cottage en gaan we even het stadje in.

‘S avonds nog even lekker uit eten en morgen gaan we weer verder.

We hadden een hele leuke cottage afgelopen nacht, maar helaas was het bed superslecht. Daardoor allebei slecht geslapen. We starten daarom vandaag maar langzaam en om 10 uur vertrekken we naar Mono Lake. Hier lopen we naar de Tufa’s. Dit is een korte wandeling die prima te doen is.

Na deze stop zetten we koers naar Bodie. We zijn benieuwd hoe het laatste stuk weg is, omdat dit niet geasfalteerd is. Gelukkig blijkt het prima te doen. Als we bij Bodie aankomen is het al lekker warm en druk. We kopen het blaadje zodat we kunnen zien wat er nog staat in de spookstadje.

Eerst maar even naar het toilet en tot onze verbazing hebben ze hier normale toiletten(meestal heb je van die potten). Toch wel weer fijn.

Dan gaan we door het spookstadje lopen. Het blijkt toch wel erg groot te zijn en behoorlijk warm. Gelukkig hebben we altijd ons drinken en onze nootjes bij ons.

Na ongeveer twee uur hebben we alles bezichtigd en rijden we verder naar Bridgeport.

Bij de Brigdeport inn stoppen we voor de lunch. Dit is heerlijk knus met witte kleedjes op de tafel. We eten lekker gezond een gegrilde kaassandwich.

Na de lunch rijden we verder richting South Lake Tahoe. We stoppen nog even bij de Walmart om drinken in te slaan en gaan dan weer een bergpas over. Met mijn hoogtevrees gaat het steeds beter. Ik durf eindelijk zonder zweetoksels van het uitzicht te genieten.

Als we aankomen op onze bestemming zien we gelijk het verschil. We slapen op de stateline tussen Californie en Nevada. Als we een paar stappen lopen zien we de hotels met casino’s alweer. Je weet dus precies of je in Nevada of Californie zit ??.

We gaan inchecken bij twee hele leuke dames. Ze hebben de grootste lol en als ze horen dat we uit Nederland komen is de eerste vraag waar de klompen zijn ??.

We hebben een hele schattige cottage en hopelijk vannacht wel een goed bed.