Als je ouder wordt dan komen dingen van vroeger meer en meer boven. Ik haat het dit te moeten zeggen want dat betekent dat ik dus ouder word. Anderzijds is het natuurlijk een voorrecht ouder te mogen worden en ook daarvan de vreugden te mogen beleven en de vruchten van te mogen plukken.
Tsjonge jonge wat een serieuze en bijna belerende alinea.
Dit komt doordat ik de afgelopen weken al googlend op internet weer een oude kennis tegenkwam. Of liever gezegd een oude vriend. Veertig jaar geleden behoorde hij tot mijn kringetje van vrienden en sindsdien heb ik eigenlijk altijd min of meer geweten waar hij woonde en wat voor werk hij deed. Ook dat hij getrouwd is (ik was op zijn huwelijk) en dat hij (helaas) geen kinderen heeft.
Uiteraard ontstond er een conversatie via de mail en de vraag of we elkaar een keer zouden ontmoeten. Dat gebeurde en dus zat afgelopen vrijdag deze oude vriend bij mij aan tafel aan de koffie.
Tsjonge, wat gezellig was dat. We spraken over vroeger hoe hij een beetje mijn beschermengel was in mijn naieve en soms al te doldrieste stappen als 13-jarige (jawel u leest het goed. 13 jarige). Hij was een trouwe vriend door dik en dun en toen hij dienst moest en naar de vliegbasis Deelen ging, schreven we trouw iedere week een brief. Toen ik ging verloven, kwam hij naar de receptie en toen hij ging trouwen ging ik naar de bruiloft.
Het contact verwaterde. Ik kreeg kinderen, ging werken en zoals alle jonge mensen dus druk, druk, druk. Tot op een gegeven moment, ik denk dat ik zo rond de 35 was, ik bij mij om de hoek, op weg naar de drogist (ja, toen had je nog een slager, een melkboer en een drogist om de hoek) een vrachtwagen zag staan die bouwmaterialen bracht bij een van de buren. De chauffeur zou net in de auto stappen en ik bleef perplex staan. Het was mijn oude vriend. Ik denk dat ik hem overviel want tot een echt gesprek kwam het niet. Helaas.
Waar ik nu over spreek ik dus een jaar of 25 geleden. Zolang dus niets gehoord of gezien maar wel altijd de wetenschap waar hij zo ongeveer zou wonen.
Tot nu toe dan. Internet oh internet wat breng je een mogelijkheden met je mee. Ik google-de op zijn naam en kwam hem inderdaad tegen. Eén mailtje was voldoende om de oude vriendschap te herstellen. En als gevolg daarvan zat hij afgelopen vrijdag met een glunderend gezicht bij mij aan tafel aan de koffie.
Wat een herinneringen, wat een gezelligheid, wat vertrouwd voelde dat.
Toen ik 17 was, kreeg ik een bromfietsongeluk en hij kwam me opzoeken in het ziekenhuis. Op de terugweg naar huis kreeg hij een bromfietsongeluk en brak zijn been. We zijn op dezelfde dag jarig en hebben dezelfde eigenwijze Steenbokken insteek voor bepaalde onderwerpen.
Maar wat me het meeste opviel en bijzonder raakte was dat deze man zo gegroeid was in zijn hele doen en laten. Was hij altijd al een warm mens, dat is hij nog. Maar met zoveel levenswijsheid en begrip naar anderen toe dat ik daar nog veel van leren kan. Hopelijk verdwijnt hij voorlpig niet meer uit mijn leven en stapt hij weer in de rol van engeltje op mijn schouder. Ik heb het gevoel dat hij niet voor niets in mijn leven is gekomen.
Hopelijk kan ik ook voor hem iets betekenen.
Geven en nemen moet het zijn.
We gaan ervoor.
Zo zie je maar: wij hebben Memories niet nodig. We doen het gewoon zelf.
) en ongetwijfeld zullen de handjes de bewegingen naar het mondje maken en ook zogenaamd “rook” gaan uitblazen. Zijn eigen papa die een verwoed gamer is en onderuit op de bank met de joystick de enge mannen achtervolgt. In een onbewaakt ongeblik zullen de kleine handjes ook die joystick te pakken krijgen en zie: ook hij kan zogenaamd gamen. Gelukkig, gelukkig is het nu nog maar een kleine man. Die wel bij teveel knuffelen duidelijk laat merken dat hij een man is en zich afzet tegen die oma die maar steeds wil knuffelen met die zachte wangetjes. Oh, wat heeft hij al een eigen wil. Maar als oma fluit en zegt: “waar zijn de vogeltjes”? dan breekt de lach op die kleine bollewangehapsnoet door en is hij weer even helemaal “Oma’s kleine poppedijn”.